Ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός. Επανάκτηση της ζωής!

Του Κώστα Καραβίδα

Δείτε εδώ:
http://www.iliosporoi.net/index.php?option=com_content&view=article&id=357:2011-01-11-18-50-43&catid=45:2008-07-31-18-37-03&Itemid=63 

Είδαμε και μας άρεσε πριν λίγο καιρό σε ένα εναλλακτικό στέκι της Αθήνας ένα ντοκιμαντέρ γυρισμένο στη μεσογειακή Ισπανία που αποδεικνύει πως ένας άλλος κόσμος είναι όχι μόνο εφικτός, αλλά και υπαρκτός. Αμέσως ο νους μας στράφηκε στα αποδιοργανωμένα χωριά μας και πλημμύρισε μελαγχολία. Γιατί όχι και εδώ; Γιατί να μην μπορεί να δοθεί ένα τέλος στη λογική της στρεβλής ανάπτυξης που μας οδήγησε εδώ σήμερα; Όταν αναλογιστήκαμε πόσο απέχουμε από αυτές τις νοοτροπίες, μας κατέλαβε η απογοήτευση. Βιώνοντας μια ιστορική συγκυρία που θα μεταβάλλει ραγδαία και βίαια την κοινωνική και οικονομική οργάνωση του σύγχρονου κόσμου, βλέπουμε σε αυτό το ντοκιμαντέρ μια δυναμική απάντηση που θα μπορούσαν να δώσουν οι τοπικές κοινωνίες, όταν βέβαια αποτελούνται από ανθρώπους με μεράκι και προσηλωμένους σε υψηλές αξίες και όχι από αρπακτικά και τρωκτικά.

Σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία, μια άλλη κοινωνία (αυτο)οργανώνεται. Απέναντι στην δικτατορία των ιδιωτικών τραπεζών και των νεοφιλελεύθερων αγορών, οι τοπικές κοινωνίες παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, οργανώνουν δημιουργικές αντιστάσεις από τα κάτω και μια άλλη οικονομία που δεν στηρίζεται στα χρήματα και το κέρδος. Επαναπροσδιορίζουν τις ανάγκες τους, μειώνουν τη κατανάλωση, αυτοδιαχειρίζονται την τροφή και την ενέργειά τους, τοπικοποιούν την παραγωγή, συναλλάσσονται χωρίς μεσάζοντες και συνδιαμορφώνουν έναν άλλο κόσμο, εδώ και τώρα. 

Είναι τόσο δύσκολο να τα δούμε αυτά στον τόπο μας; Είναι ουτοπία; Μ' αρέσει πολύ ο ορισμός που έχει δώσει ο Μαρκούζε για την ουτοπία: "Ουτοπία δεν είναι αυτό που δεν μπορεί να γίνει, αλλά αυτό που εμποδίζεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις να επιτευχθεί". Και για του λόγου το αληθές ιδού το ντοκιμαντέρ! 

Στην Καταλονία, τα τελευταία χρόνια και σαν απάντηση στην συνεχιζόμενη οικονομική-κοινωνική-περιβαλλοντική κρίση, έχουν αναπτυχθεί, σαν τα μανιτάρια, κινήματα και πρωτοβουλίες πολιτών με στόχο την επανάκτηση της ζωής, των κοινών αγαθών, του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου και των παραγωγικών διαδικασιών. Τοπικά ανταλλακτικά δίκτυα χωρίς χρήματα, συνεταιρισμοί παραγωγών- καταναλωτών, αγροτικές κολεκτίβες και οικοκοινότητες, αστικοί αυτοδιαχειριζόμενοι κήποι, καταλήψεις και κοινχρηστα οικήματα, ηθικές τράπεζες, εναλλακτικά νομίσματα και τράπεζες χρόνου, συνθέτουν ένα πολύμορφο μωσαϊκό και κάνουν πράξη τη θεωρία της απο-ανάπτυξης. 

Γιατί όχι και στην Ήπειρο; Είναι τόσο ανέφικτο να ζει μια τοπική οικονομία με γνώμονα τις ανάγκες της και όχι το κέρδος;