Πραγματικά με πιάνει θλίψη, γιατί σήμερα που κουβεντιάζουμε για μια πολύ σημαντική στιγμή, όχι μόνο για την Ελλάδα και τη θέση της στην Ευρώπη αλλά και για το μέλλον της ίδιας της ευρωζώνης, υπάρχει αυτή η χαμηλή συμμετοχή στο Κοινοβούλιο. Θεωρώ ότι το «δυστύχημα» με τη χώρα μας είναι ότι δεν κουβεντιάζει τα προβλήματα που έχει, τη στιγμή που τα έχει ή όταν έρχονται προς ψήφιση. Μετά, όταν έρχονται οι συνέπειες αυτών που ψηφίσαμε, μόνο τότε καταλαβαίνει τί έγινε. Τί έχουμε σήμερα να ψηφίσουμε; Έχουμε να κυρώσουμε τρεις συμφωνίες που εάν τις αναλύσουμε, θα δούμε ότι αποτελούν υπονόμευση της Ευρώπης. Όσοι μιλάνε με πολλά λόγια για το ευρώ, για την Ευρώπη, σήμερα δείχνουν την αντίληψη της Ευρώπης που έχουν.
Έρχεται το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και έρχεται με μια μορφή πολύ «πονηρή». Επειδή οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να το περάσουν σαν αλλαγή των συνθηκών, έρχεται σαν Διεθνής Συνθήκη, για να μπορέσει, με έμμεσο τρόπο, να καλύψει ένα κενό από αυτά που ήθελαν να περάσουν και για να παρουσιαστεί και στην εσωτερική κοινή γνώμη και στις άλλες περιοχές ότι αυτό που θα ψηφίσουμε θα έχει συνταγματική ισχύ, αλλά δεν είναι έτσι. Τα λίγα νομικά που ξέρω το επιβεβαιώνουν αυτό. Από πού προέκυψε αυτή η λογική; Από την αντίληψη που έχει κάποιος για το ποια είναι η φύση της κρίσης στην Ευρώπη. Οι γερμανοί, ο κ. Σόιμπλε, επανειλημμένα, και κάποιοι ντόπιοι εδώ, όπως ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, μας επαναλαμβάνουν μονότονα ότι για την κρίση στην ευρωζώνη φταίνε οι σπάταλες κυβερνήσεις και οι κερδοσκόποι. Είναι αυτός ο πυρήνας της κρίσης στην Ευρώπη; Γιατί το Σύμφωνο δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά την αντίληψη που έχουμε για την κρίση στην Ευρώπη.
Για να δούμε ποιοι ήταν οι πρωταθλητές στη δημοσιονομική πειθαρχία στην Ε.Ε.; Δηλαδή, ποιες ήταν οι χώρες, που ποτέ δεν ξεπέρασαν το 3%, ποτέ δεν ξεπέρασαν, στα 10 χρόνια του ευρώ, το 60% του χρέους πριν από την κρίση και που στη δεκαετία του ευρώ μείωναν το δημόσιο χρέος τους; Μήπως ήταν η Γερμανία και η Γαλλία; Μα οι πρώτες χώρες που παραβίασαν το Σύμφωνο Σταθερότητας, γι' αυτό και δεν εφαρμόστηκε, ήταν η Γαλλία και Γερμανία. Οι ίδιες αυτές χώρες ξεπέρασαν το 60% του χρέους, πριν από την κρίση, και μέσα στη δεκαετία του ευρώ αυξάνονταν το δημόσιο χρέος τους. Άρα, θα έπρεπε να είναι οι χώρες που βρίσκονται στο κέντρο της κρίσης. Ποιες ήταν οι δύο χώρες που ποτέ δεν παραβίασαν αυτά τα τρία; ήταν η Ισπανία και η Ιρλανδία, οι οποίες βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Για κάποιον επιστήμονα, που σκέφτεται ορθολογικά, αυτές είναι πολιτικές παπαρολογίες. Εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Γερμανών, αλλά δεν αποτελούν οικονομική ανάλυση. Εδώ, έχω να προτείνω μία άλλη ανάλυση από την οποία, ανάλογα με την ανάλυση που κάνεις προκύπτει ποια θα είναι η λύση και αν αποτελεί λύση ή αποτελεί όξυνση του προβλήματος αυτό που προτείνουν.
Πάρτε την Ευρώπη. Με την εισαγωγή του ευρώ είχαμε σύγκλιση των ονομαστικών επιτοκίων. Επειδή, όμως, ο πληθωρισμός ήταν διαφορετικός ανάμεσα στο κέντρο και την περιφέρεια, το πραγματικό επιτόκιο στο μεν κέντρο ήταν πολύ υψηλό, στη δε περιφέρεια πολύ χαμηλό ή αρνητικό. Αυτό τι επιπτώσεις είχε; Μια επιχείρηση του μη εμπορεύσιμου τομέα, για παράδειγμα στη Γερμανία, παρήγαγε για μια αγορά που οι τιμές ήταν σταθερές, η ζήτηση χαμηλή, γιατί επί δέκα χρόνια είχαμε «πάγωμα» των μισθών και, ταυτόχρονα, το κόστος του χρήματος ήταν πολύ υψηλό, γι' αυτό οι επενδύσεις στις υπηρεσίες, στις κατασκευές στη Γερμανία, στα δέκα χρόνια του ευρώ, ήταν μηδενικές.
Πάρτε τον εξαγωγικό τομέα. Παρήγαγε για αγορές, που είχαν ψηλότερο πληθωρισμό, άρα, στην ουσία, έμμεσα επιδοτούσαν τις γερμανικές εισαγωγές.
Αυτά τα πλεονάσματα τι τα έκαναν οι Γερμανοί; Μήπως τα έκαναν επενδύσεις ή κατανάλωση στη χώρα τους; 58% ήταν η ιδιωτική κατανάλωση στην Γερμανία και 56% στην Κίνα, τριτοκοσμική κατανάλωση. Οι επενδύσεις στα χρόνια του ευρώ έπεσαν από 22% στο 18%. Ποια ήταν η ανάπτυξη της Γερμανίας αυτή την περίοδο; 1,8%. Επομένως, είχαμε έναν μηχανισμό που στο κέντρο κρατούσε χαμηλό πληθωρισμό, χαμηλή ανάπτυξη, μεγάλα πλεονάσματα του ισοζυγίου πληρωμών, τα οποία τα δάνεισαν στον νότο, στην περιφέρεια. Αυτός ο δανεισμός τόνωνε την ζήτηση, αύξανε τις τιμές στο μη εμπορεύσιμο τομέα, κρατούσε ψηλά τους μισθούς, αύξανε τις εισαγωγές και μείωνε την ανταγωνιστικότητα στον εξαγωγικό τομέα.
Είχαμε επομένως έναν μηχανισμό που δίχαζε αντί να ενώνει την Ευρώπη. Θυμόσαστε τι μας έλεγαν οι ευρωπαίοι και ο Σημίτης εδώ; Ότι αυτά είναι προβλήματα ανάπτυξης και θα βελτιωθούν. Αποδείχθηκε ότι αυτά ήταν στοιχεία ενός μόνιμου μηχανισμού. Η κρίση τίναξε στον αέρα αυτόν τον μηχανισμό, αυτό το κύκλωμα. Τώρα έρχονται να μας πούνε ότι για την λύση χρειάζεται δημοσιονομικό σύμφωνο. Η επιβολή της λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι λύση για την Ευρώπη; Όχι, αποτελεί θρυαλλίδα που βαθαίνει την ύφεση στην Ευρώπη και θα το δείτε σύντομα, γιατί επιβάλλει δημοσιονομικό περιορισμό, μείωση της ζήτησης και συνοδεύεται ταυτόχρονα μέσα από αυτά τα σύμφωνα ανταγωνιστικότητας με μια πολιτική εσωτερικής υποτίμησης.
Είναι αυτό που θα τιθασεύσει τα χρέη; Όχι, αντίθετα τα διογκώνει. Παρατηρούμε ότι έχουμε διόγκωση του χρέους και χωρίς βελτίωση με την εφαρμογή αυτής της πολιτικής των δημοσιονομικών ελλειμμάτων στην Ευρώπη, εκτός από ορισμένες χώρες κέντρου που κερδίζουν από αυτό. Χτυπάει όμως και τις χώρες του κέντρου, όπως θα δείτε από την Ολλανδία. Η Ευρώπη, με την εισαγωγή του ευρώ, για να μπει η Γερμανία στην Ευρώπη δέχθηκε να φτιαχτεί η κεντρική τράπεζα όπως και η Βundesbank, μοναδική τράπεζα που είχε ένα μόνο στόχο: τη σταθερότητα των τιμών. Όλες οι άλλες κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών ήταν αγγλοσαξονικού τύπου που προβλέπουν στο καταστατικό τους όχι μόνο τη σταθερότητα των τιμών αλλά και την ανάπτυξη και την απασχόληση.
Έρχονται τώρα μέσα στην κρίση να συμπληρώσουν αυτό το σύμφωνο. Για όποιον διαβάζει λίγο ιστορία, ας πάρει το γράμμα της Βundesbank για την είσοδο της Γερμανίας στο ευρώ να δείτε ότι τα μέτρα που απαιτούνται στο δημοσιονομικό σύμφωνο είναι τα μέτρα που ήθελε η Βundesbank τότε για να μπει η Γερμανία στο ευρώ. Με αυτόν τον μηχανισμό θα αποφασίζει η Γερμανία για την εσωτερική της πολιτική και θα αποφασίζει αυτό που επιθυμεί. Με βάση όλους τους δείκτες θα είναι αναγκασμένη ολόκληρη η Ευρώπη να ακολουθήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο νέος υποψήφιος του σοσιαλιστικού κόμματος στην Γαλλία βάζει το ζήτημα του δημοσιονομικού συμφώνου. Όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτή η πολιτική μπορεί να οδηγήσει σε διάλυση της Ευρώπης.
Ξέρετε ποιο είναι το ζήτημα; Όταν υποκαθίσταται η πολιτική από νομικές δεσμεύσεις , θυμίζει τον Οδυσσέα που είχε δεθεί στο κατάρτι για να μην ακούει τις σειρήνες. Αν πέσει όμως σε θαλασσοταραχή, όπως είμαστε τώρα, ψάχνουμε να βρούμε τι θα γίνει. Εγώ είμαι σίγουρος ότι θα παραβιαστεί από τους ίδιους που το ψήφισαν. Το ζήτημα είναι ότι εδώ το κείμενο προβλέπει ότι «το δικαστήριο της Ε.Ε. μπορεί να επιβάλει την καταβολή κατά αποκοπή ποσού χρηματικής ποινής σε κράτος μέλος της Ε.Ε. που έχει παραλείψει να συμμορφωθεί με τη συγκεκριμένη απόφαση του». Δηλαδή για τα οικονομικά, επιστημονικά και πολιτικά θέματα, μας λένε ότι θα αποφασίζουν οι δικαστές! Αν αυτό δεν είναι το άκρον άωτο του παραλογισμού τότε τι είναι; Ένας δικαστής, που δεν έχει σχέση ούτε με την πολιτική ούτε με την οικονομία, να αποφασίζει για μένα είναι παραλογισμός. Αυτόν τον παραλογισμό τον οδηγούν πολιτικές επιλογές.
Συνάδελφοι, όταν ψηφίζετε το μνημόνιο, ψηφίζετε την δέσμευση μιας χώρας. Όταν ψηφίζετε αυτό εδώ ψηφίζετε την δέσμευση και της χώρας και της Ευρώπης σε λαθεμένες πολιτικές. Μην μου μιλάτε για το ευρώ και την Ευρώπη. Αυτή είναι η θρυαλλίδα στην βάση του ευρώ. Αν η Κυβέρνηση σεβόταν τον ελληνικό λαό έπρεπε να πάει σε δημοψήφισμα αυτή τη συνθήκη. Έφτιαξαν ένα μηχανισμό αλλαγής των συνθηκών ελαφρύ για να αποφύγουν τα δημοψηφίσματα. Το έγκλημα που έγινε είναι ότι με την αξιοποίηση από τον Γιώργο Παπανδρέου της απειλής για το δημοψήφισμα, που δεν το έκανε ποτέ, υπονομευτήκαν τα δημοψηφίσματα σε όλη την Ευρώπη. Η δύναμη που έχουν οι ευρωπαϊκοί λαοί να αντισταθούν στην δύναμη των Γερμανών είναι αυτό, τα δημοψηφίσματα τους, που θα έπρεπε να είναι το πρώτο διαπραγματευτικό εργαλείο των Κυβερνήσεων. Αυτό το υπονομεύουν.
Εγώ, θέλω να πω, ότι σ' αυτή την περίπτωση εδώ, αν εμείς χωρίς συζήτηση περάσουμε αυτήν την διαδικασία τότε οδηγούμαστε σε μια κατάσταση που την επιδιώκουν οι Γερμανοί, κάνουν έναν αγώνα δρόμου για την ψήφιση αυτών των συνθηκών. Γιατί ξέρουν ότι σύντομα έρχεται η βαθύτερη ύφεση στην Ευρώπη, θα πέσει ολόκληρος ο πλανήτης και όλες οι χώρες πάνω τους για να τροποποιηθούν οι συνθήκες και να γίνουν αλλαγές στην Ευρώπη και τότε η Γερμανία θα θέλει να είναι οχυρωμένη όχι μόνο πίσω από την δύναμή της -γιατί είναι η πιο δυνατή χώρα στην Ευρώπη- αλλά και από θεσμικό πρόσχημα αυτά τα σύμφωνα για να ελέγξει όλες τις τροποποιήσεις. Θέλουν οι Γερμανοί να μας πουν ότι αυτοί είναι πετυχημένοι και πρέπει όλοι να μοιάσουμε με αυτούς, να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Σας εξήγησα προηγουμένως ότι το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας στην Ευρώπη δεν ήταν οι υψηλοί μισθοί. Αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε δύο συνεχείς εκθέσεις της ευρωπαϊκής επιτροπής.
Εάν μου έλεγε ένας φοιτητής ότι η Ευρώπη μπορεί να φτάσει να έχει τα ίδια πλεονάσματα με τη Γερμανία, θα τον πέταγα έξω, γιατί το άθροισμα των πλεονασματικών με τις ελλειμματικές χώρες στον πλανήτη είναι μηδέν, μέχρι που να στείλουμε προϊόντα στον Άρη. Εάν φανταστούμε ολόκληρη την ευρωζώνη να είχε πλεονάσματα όχι το 7% ή 8% που είχε φθάσει Γερμανία, αλλά το 5%, θα πρέπει να μου βρείτε στον πλανήτη δύο ελλειμματικές Αμερικές, εκτός της ήδη υπάρχουσας, για να απορροφούν αυτά τα πλεονάσματα. Ποιες θα είναι; Η Αφρική; Η Λατινική Αμερική; Ή ξαφνικά οι Ασιάτες θα πουν «Ρε παιδιά, οι Ευρωπαίοι θέλουν να έχουν πλεονάσματα, ας κάνουμε εμείς ελλείμματα.»; Εάν, τυχόν, όλες οι χώρες επεδίωκαν να γίνουν πλεονασματικές, τότε το μέγιστο πλεόνασμα που θα μπορούσαν να επιτύχουν ήταν μηδέν.
Αυτές είναι πολιτικές και οικονομικές ανοησίες, που πίσω τους καλύπτουν συμφέροντα. Εδώ, όποιος θέλει να ψηφίσει με ευθύνη για την Ευρώπη, με ευθύνη για την Ελλάδα, πρέπει σήμερα να ψηφίσει «όχι» σε αυτό το δημοσιονομικό Σύμφωνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου