Ο δήμαρχος Ζηρού, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, άνθρωποι των γραμμάτων και κυρίως οι μαθητές του Γυμνασίου-Λυκείου ήταν εκεί. Μια αίθουσα κατάμεστη.
Πριν αρχίσουν οι ομιλίες, ο κ. Γκόντζος μοίρασε δύο βιβλία του στους μαθητές αλλά και στους παρευρισκόμενους, ένα με τίτλο: «Το Δένδρο της ενιαίας γλώσσας μας (από τον Όμηρο μέχρι σήμερα)», κι ένα άλλο με τίτλο: «Παιδεία και Κοινωνία», «σπουδαία βοηθήματα στα χέρια των εκπαιδευτικών, των γονέων και μαθητών, των δημοσιογράφων, των συγγραφέων και όλων όσων ενδιαφέρονται και ασχολούνται με την μελέτη της ελληνικής γλώσσας», όπως ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογο του πρώτου εξ αυτών.
Τον συγγραφέα προλόγισαν ο κ. δήμαρχος, ο λυκειάρχης κ. Σταυρόπουλος, η εκπρόσωπος της μαθητικής κοινότητας και ο κ. Παπαθανασίου Αθανάσιος, συνταξιούχος δάσκαλος, ο οποίος αναφέρθηκε εκτενώς στο έργο, την δράση και την ζωή του.
Η εκδήλωση ήταν μια μοναδική ευκαιρία να αναγνωρίσουμε τους δικούς μας συγγραφείς, τους πνευματικούς ανθρώπους της Λάκκας μας και να μάθουμε να μη υποτιμάμε τους ανθρώπους μας. Θ’ αναφερθώ μόνο με λίγα λόγια στο δικό του βιογραφικό του σημείωμα, γιατί ο κ. Γκόντζος υπήρξε πολυγραφότατος και δραστηριότατος στον πνευματικό χώρο, όπως μαρτυρούν τα έργα του, τα οποία δεν μπορούμε να τα’ απαριθμήσουμε σ’ αυτόν εδώ τον λίγο χώρο:
«Γεννήθηκε το 1924 στο Θεσπρωτικό –Λέλοβα- της Πρέβεζας. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο Θεσπρωτικού, το ημιγυμνάσιο αυτού, το Λύκειο Άρτας και τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων…..
Το 1976 έγινε πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (Δ.Ο.Ε.), συνέχεια ειδικός γραμματέας και αντιπρόεδρος αυτής.
Συμμετείχε στην τριμελή επιτροπή με τον Κυριάκο Γεωργιάδη και το ΝίκοΝικολόπουλο για την έκδοση του Διδασκαλικού Βήματος (Δ.Β.) και του Επιστημονικού Βήματος (Ε.Β.) Έγραφε το «χρονογράφημα» του (Δ.Β.) με το ψευδώνυμο «Νέστορας».
Το 1979 έγινε πρόεδρος της «Επιτροπής Παιδείας» για τα δικαιώματα του παιδιού, αποτελούμενη από εκπροσώπους όλων των φορέων εκπαίδευσης Αθηνών.
Συνεργάστηκε για την έκδοση της εγκυκλοπαίδειας «Σχολική Υδρία».
……………………………….
Το 1983 έγινε Σχολικός Σύμβουλος Π.Ε. και τοποθετήθηκε στο 1ο Γραφείο Β΄ Περιφέρεια Πειραιά.
Έγινε: α) μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.)….
β) Μέλος της «Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών» (Ε.Ε.Λ.)
γ) Μέλος του Συνδέσμου Ιστορικών συγγραφέων και αντιπρόεδρος αυτού.
Δ) Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της «Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος».
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι πρόκειται για έναν ακάματο εργάτη του πνεύματος. Όποτε έρχεται στα Λέλοβα και καθόμαστε να συζητήσουμε η ομιλία του είναι εποικοδομητική και πάντοτε κέρδος σου αφήνει. Μόνο να μάθεις χρήσιμα πράγματα έχεις, μόνο να κερδίσεις έχεις. Παρά τα 87 του χρόνια είναι ακμαίος και αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην πνευματική του εργασία. Μας δείχνει επίσης ότι το πνεύμα του ανθρώπου μπορεί να είναι ακμαίο μέχρι τα γεράματά του, σε αντίθεση με το σώμα του. Κι αυτό τώρα μας θυμίζει τον Χάρη Πάτση όπου στα 96 του χρόνια έγραφε και μέχρι λίγο πριν να πεθάνει ασχολιόταν με τις εργασίες του.
Παρόλο που θα ήθελα να κλείσω, νιώθω έντονη την ανάγκη να παραθέσω μερικά αποσπάσματα από την κατάφορτη με νοήματα και συγκινήσεις ομιλία του. Ας δούμε κάτι από αυτά, να ωφεληθούμε έχουμε.
Αποσπάσματα της ομιλίας του.
«Πέρασαν χρόνια πολλά. Το δημιουργικό πνεύμα ζυμωμένο με όμορφο όνειρο έγινε καρποφόρο. Χιλιάδες παιδιά μπολιάστηκαν μ’ αυτό και γεύτηκαν τους καρπούς του.
Νοιώθουμε μεγάλη χαρά, γιατί ο χρόνος και ο κόπος δεν πήγαν χαμένα και το όνειρο έγινε πράξη. Φτιάσαμε σχολειά με παράθυρα ανοιχτά για να περάσουν οι αξίες της ζωής. Αντισταθήκαμε στο συρμό και τις ξενόφερτες ιδέες που νοθεύουν τον πολιτισμό μας και πασχίσαμε να κρατήσουμε ζωντανές όλες τις ζείδωρες παραδόσεις του λαού μας.
Αποφύγαμε τις κρυφές παγίδες που σαρακιάζουν την κοινωνία μας.
Τιθασεύσαμε το άλογο του Εγώ και του Εσύ, το δικό μου και το δικό σου, ποιος θ’ ανέβει και ποιος θα κατέβει, ποιος ξέρει τα πιο πολλά και ποιος τα λίγα.
Πιασμένοι χέρι με χέρι νοιώσαμε το σφυγμό της αγάπης και αφουγκραστήκαμε τους παλμούς της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας. Ενθαρρύναμε τους αποσταμένους και βοηθήσαμε τους αδύναμους. Καλλιεργήσαμε την ευγενική άμιλλα και χτυπήσαμε τον αδυσώπητο ανταγωνισμό.
Αφήσαμε ανοιχτά τα σύνορα της επικοινωνίας με τον πολιτισμό και παλέψαμε να μην ανοίξουν κερκόπορτες υποταγής.
Αγωνιστήκαμε να κρατήσουν τα ελληνόπουλα το αληθινό πρόσωπό τους και να μη χάσουν την ταυτότητά τους.
Πονέσαμε, δακρύσαμε, συγκινηθήκαμε και κουραστήκαμε. Με συντροφιά το ΠΑΙΔΙ, τη φωνή του καθήκοντος και τη θεά ΕΥΘΥΝΗ, οπλιστήκαμε με θάρρος και αισιοδοξία και νικήσαμε τα εμπόδια.
Αγαπήσαμε το παιδί, τον άνθρωπο, την πατρίδα.
Χαιρόμαστε γιατί το είναι μας παρέμεινε ΠΑΙΔΙΑΤΙΚΟ απείραχτο από τα χρόνια.
Πορευόμεθα με φιλοσοφικό στοχασμό για να φτάσουμε με αξιοπρέπεια στο «μόρσιμον ήμαρ» και να περάσουμε στο «Επέκεινα».
Επίσης:
«Η Οικουμενικότητα του ελληνικού πνεύματος με όχημα τη γλώσσα.
Η επιστήμη είναι οικουμενική και δε γνωρίζει σύνορα. Αγκαλιάζει όλους τους λαούς σ’ όλες τις εποχές. Δεν υπάρχει πνευματικός σοβινισμός.
Και ασφαλώς αυτή η ρήση μας, για την οικουμενικότητα του ελληνικού πνεύματος, δεν υποδηλώνει σοβινισμό.
Η φιλοσοφημένη ελληνική σκέψη, θεμελίωσε τις ανθρωπιστικές αξίες που έγιναν ορόσημο και σταθμός για την ανέλιξη του ανθρώπινου γένους προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι η κλασική εποχή που το πνεύμα της έγινε οικουμενικό και διαχρονικό.
Έδωσε τη μορφή στον άμορφο άνθρωπο και τον έκανε πολίτη, άνθρωπο πέραν του τόπου, του χρόνου, του έθνους και των ατόμων. Είναι ιδιότητες που, πέρα από τη βιολογική του υπόσταση, συνθέτουν το μορφοποιημένο και μορφωμένο άνθρωπο. Οι ιδέες αυτές τον ώθησαν στην αναζήτηση πλήρους μόρφωσης. Του δημιούργησαν συγκινήσεις πέρα από την ενστικτώδη αίσθηση και τον έκαναν καλλιτέχνη.
Ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι, χάρη της ιστορικής αλήθειας, να τονίσουμε, ότι η ιδέα, η μορφή άνθρωπος και η ιδέα της μόρφωσης είναι καθαρά ελληνική επινόηση. Είναι ιδέα που δημιουργεί τον εσωτερικό άνθρωπο και στοχεύει στη διερεύνηση της συνείδησής του.
Οι Ρωμαίοι ονόμασαν την παιδεία «Humanitatem» και με τον όρο αυτό έκαμαν πρώτοι την ομολογία ότι: η σφραγίδα της ελληνικής παιδείας είναι εγγύηση ποιότητας για την μόρφωση και τον πολιτισμό οιασδήποτε χώρας και οιασδήποτε εποχής και την επαναλαμβάνει όλος ο κόσμος.
Το ακατάλυτο μορφοποιό «Humanitatem» διαδόθηκε σ’ όλους τους λαούς και σήμερα πρέπει να το κάνει κτήμα της η Ενωμένη Ευρώπη».
Τέλος:
«Τα φαινόμενα αυτά δημιουργούν και πολιτισμική απειλή. Από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα είμαστε μια κοινωνία αμυντική.
Ζούμε με απειλές. Μας δημιουργούν προβλήματα και μας οδηγούν σε συμβιβασμούς.
Να τιναχθούμε όρθιοι, υπερήφανοι, ενωμένοι για να μη ζούμε με το βάρος του εξαρτημένου.
Να απαιτούμε πάντα εκείνο που μας ανήκει χωρίς το σύμπλεγμα του μικρού και του αδύναμου, γιατί ο Ελληνισμός είναι μεγάλος.
Στην Ενωμένη Ευρώπη πατάμε με τα δύο μας πόδια. Ως Έλληνες οφείλουμε να κρατήσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Τη ταυτότητα που περιέχει έννοιες με διαχρονικό, οικουμενικό κύρος, χωρίς να έχει κενά στην εθνική συνείδηση.
Η Ελλάδα μπορεί να δώσει το πολιτισμικό στίγμα της Ενωμένης Ευρώπης, που δυστυχώς ακόμα δε φανερώθηκε.
Χωρίς να χάσουμε το πρόσωπό μας, χωρίς να ξεθωριάσει η εθνική μας συνείδηση, χωρίς ευρωραγιαδισμό, και με την ιστορική μας αυθυπαρξία να πορευθούμε στο νέο δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας.
Τότε μόνο η εθνική υπέρβαση μπορεί να αποκτήσει περιεχόμενο και να βρίσκεται σε αρμονία με την τοπική ιδιαιτερότητα.
Έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε να γράφουμε ιστορία, που το τέλος της δεν ήρθε, ούτε θα έρθει».
Εμείς δεν έχουμε παρά να πούμε ότι «στην δύσκολη εποχή που περνάμε, όπου η ζωή μας βγαίνει στο σφυρί», όπως είπε ο άλλος δάσκαλός μας Παπαδημητρίου Τάκης, άνθρωποι σαν τον Χρήστο Γκόντζο μας δίνουν θάρρος να συνεχίσουμε τον αγώνα μας και να μη απογοητευόμαστε. Να έχουμε όνειρα και να σφυρηλατούμε τα όνειρα με τους αγώνες μας.
Δράκος Χαράλαμπος
Δράκος Χαράλαμπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου