Η φύση μισεί το κενό

Άρθρο του Βασίλη Τσίρκα , δικηγόρου

     Το κατεστημένο πολιτικό και κομματικό σύστημα βρίσκεται σε πανικό και προσπαθεί «να πιαστεί από τα μαλλιά του», αφού πρώτα δυσφήμησε την έννοια της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και παραδόθηκε άνευ όρων στο δανεισμό, στις χρηματαγορές και τους ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης.
Η διεθνής κρίση, προϊόν των νεοφιλελεύθερων επιλογών και των απελευθερώσεων των τελευταίων δεκαετιών, οδηγεί μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων στη χρεοκοπία και εκατομμύρια εργαζόμενους στην ανεργία. Την ίδια ώρα η αλαζονική και εξουσιαστική διαχείριση της κρίσης από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξαναγκάζει τους πολίτες σε δυσβάσταχτα βάρη, σε απελπισία και αγανάκτηση.
Το τραπεζικό ολιγοπώλιο πέτυχε να μετατρέψει το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών σε δημόσιο χρέος, με αποτέλεσμα το ύψος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους να καθίσταται φόρος υποτέλειας των κρατών που πρέπει να πληρώσουν στον χρηματοοικονομικό κλάδο και τις μεγάλες τράπεζες.

Αυτό αποτελεί το σημείο εκκίνησης των προϋπολογισμών λιτότητας σε όλο τον κόσμο, με τις κυβερνήσεις να μην μπορούν να ανταποκριθούν μπροστά στα παγκόσμια διακυβεύματα της κρίσης.
Η Ευρώπη έχει προ πολλού απεμπολήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα να εκδίδει χρήμα, να το διαχειρίζεται προνομιακά, να δανείζει τα κράτη – μέλη από την Κεντρική Τράπεζα, και συμπεριφέρεται ως «παίκτης» στη διεθνή χρηματιστηριακή αγορά. 
Πράγματι με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ τα κράτη – μέλη της νομισματικής ένωσης απεμπολούν το κυριαρχικό τους δικαίωμα να χρησμοδοτούνται από τις αντίστοιχες κεντρικές τράπεζες, χωρίς όμως να μεταβιβάζεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η αρμοδιότητα χρηματοδότησής τους. 
Η Ευρώπη όμως σήμερα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ενισχυμένους συνεργατικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς. Διαφορετικά το ευρωπαϊκό εγχείρημα θα παραμένει ανυπεράσπιστο και εκτεθειμένο στις κερδοσκοπικές χρηματαγορές.
Μπορεί η Ευρώπη με την σημερινή της μορφή, του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας και της Συνθήκης της Λισσαβόνας, να έφτασε στα όριά της, ωστόσο, η Ευρώπη, ως περιφερειακός συνεργατικός  θεσμός, δεν είναι ακόμη ανέφικτη.
Δεν είναι όμως δυνατόν η Ευρώπη να υπονομεύει η ίδια την αξιοπιστία της και να αρνείται  να αγοράσει ευρωπαϊκά κρατικά ομόλογα, παραδίδοντας τα κράτη στις χρηματοπιστωτικές αγορές και τους ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης. Αυτή η Ευρώπη δεν έχει μέλλον και σίγουρα δεν θα έχει θέση στην εποχή μετά το τέλος της κρίσης.
Πολλές κοινωνιολογικές έρευνες διαπιστώνουν ότι οι νέοι έχουν αποδεχτεί πλέον ότι θα ζήσουν χειρότερες μέρες από τους γονείς τους, με τη νεανική απογοήτευση και απελπισία να φτάνει στα ύψη. Η κοινωνική ένταση αυξάνεται αυτές τις ώρες της κρίσης, ενώ οι συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, με πρόσχημα το χρέος, συνεχίζουν να εφαρμόζουν αδιάλλακτα την επιθετική γερμανική πολιτική λιτότητας.
Στην Ελλάδα το έλλειμμα δημοκρατικής συναίνεσης σπρώχνει στα όριά της την κοινωνία, αφού οι κυρίαρχες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες επιτρέπουν την τυπική επικύρωση των οποιονδήποτε αποφάσεων, παρακάμπτοντας ακόμη και το ίδιο το Κοινοβούλιο.
Οι δημοκρατικοί θεσμοί έχουν υποστεί τεράστιο πλήγμα. Με τις κυβερνήσεις τεχνοκρατών, που δήθεν θα σώσουν την παρτίδα για λογαριασμό της πολιτικής τάξης, και τις θεωρίες περί εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, παρακάμπτονται όλες οι δημοκρατικές οδοί νομιμοποίησης των πολιτικών.
Μόνο αν οι ευρωπαϊκοί λαοί, με τους πολιτικούς εκφραστές που αναζητούν διακαώς να τους εκπροσωπήσουν, διεκδικήσουν πιο ριζοσπαστικές πολιτικές για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους και τη μείωση της ανεργίας, δίνοντας προοπτική στους νέους, μπορεί να δώσουν δύναμη στην Ευρώπη των εργαζομένων και της νεολαίας.
Ωστόσο, η απεμπλοκή από την Ευρώπη των τραπεζών και των ιδιωτικών οίκων αξιολόγησης δεν θα συμβεί ως αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία, αλλά ως αποτέλεσμα αλλαγής των κυρίαρχων συσχετισμών μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και ανατροπές.
Μια σύγχρονη δημοκρατική παράταξη δυνάμεων οφείλει σήμερα να διεκδικήσει να καταστεί πλειοψηφική μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας και της Ευρώπης. Διαφορετικά οι πολίτες θα συνεχίζουν να εκτίθενται σε ακραίες ιδεολογίες και πρακτικές.
Σε αυτή την καμπή της πολιτικής και οικονομικής ιστορίας οι νέοι που αντιμετωπίζουν σήμερα από την αρχή τη ζωή τους και ήδη αναζητούν να εκφραστούν πολιτικά, θα διαμορφώσουν τους όρους για την ανατροπή του σκηνικού της διαφθοράς, της διαπλοκής και της σπατάλης και την έξοδο από την κρίση, γυρνώντας την πλάτη σε όσους έμειναν ίδιοι και απαράλλακτοι παρά τις εμπειρίες και τη γνώση με την οποία μας εμπλούτισε η κρίση.
Όπως η φύση μισεί το κενό, έτσι και στην κοινωνικοοικονομική και πολιτική ιστορία, η ζωή συνεχίζεται και νέες δυνάμεις αναπληρώνουν τα κενά που δημιουργούνται και αντικαθιστούν το παλιό και το φθαρμένο.
http://www.ipiros.g