Eργοστάσιο επεξεργασίας σκουπιδιών

Σε μια χώρα όπου τα οικονομικά της πάνε κατά διαβόλου, όπου τα χρέη είναι τεράστια από την πολύχρονη και αλόγιστη κατασπατάληση του δημοσίου και “ευρωπαϊκού” χρήματος, η χώρα μας προχωρεί στην ολοκλήρωσή της

όσον αφορά την τέλεια ανακύκλωση των σκουπιδιών, βιομηχανοποιώντας την επεξεργασία τους  και μάλιστα με υποχρεωτική οδηγία της Ε.Ε.

Με το παραπάνω σχόλιο, θα μπορούσε κάποιος να μας ψέξει για αχαριστία και έλλειψη περιβαλλοντικής ευαισθησίας, που ειρωνευόμαστε τόσο σημαντικές επεμβάσεις, δείγματα μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας. Σε κάθε περίπτωση  και επειδή ο “καμένος φυσάει και το γιαούρτι”, δικαιούμαστε να βάλουμε κάποια ερωτήματα. Μήπως τελικά και αυτές οι βιομηχανικές ανακυκλώσεις δεν είναι τίποτε άλλο από τις ευρωπαϊκές “κονόμες” υψηλής τεχνολογίας, που μας πουλάνε τόσα χρόνια οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, παίρνοντας πίσω τα κονδύλια που μας δίνουν  με κέρδος; Μήπως τελικά ζημιωνόμαστε, δανειζόμενοι για να  πληρώνουμε την   εθνική συμμετοχή στη κατασκευή έργων και αγορά εξοπλισμών, επενδύοντας σε έργα δεύτερης ανάγκης και όχι σε έργα πρώτης προτεραιότητας για την ανάπτυξη της χώρας μας; Μήπως είμαστε ανίκανοι να οργανώσουμε ανάπτυξη, να οργανώσουμε τις ανάγκες μας και να εκμεταλευτούμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται;

Εργοστάσιο σκουπιδιών λοιπόν και στην Ήπειρο, με κατεύθυνση-ντιρεκτίβα της ΕΕ (για λόγους περιβαλλοντικούς ή εμπορικούς;), το οποίο ποτέ δεν θα αποσβέσει τα χρήματά του (41 εκατ. ευρώ), αλλά απεναντίας θα μας φορτώσει και άλλα βάρη, από κόστη λειτουργίας (10 εκατ. ευρώ/έτος), αύξηση δαπανών μεταφοράς από όλα τα σημεία της Ηπείρου στο εξής ένα, ανατροπή του σχεδιασμού διαχείρισης σκουπιδιών και πολλές σκουπιδοδιαδρομές. Γιατί απορρίφθηκαν οι μικροί ΧΥΤΥ κοντά στους τόπους παραγωγής των σκουπιδιών με τη διαλογή στη πηγή, που αποτελούν πιο οικονομική, πιο  απλή, πιο δίκαιη λύση (ο καθείς και τα σκουπίδια του) και με ελάχιστη τεχνολογία; Πάνε “στράφι” τα χρήματα και οι αγώνες για τους μεγάλους ΧΥΤΑ στο Καρβουνάρι, Ελληνικό, Βλαχέρνα κλπ; Το εργοστάσιο επεξεργασίας σκουπιδιών μας λείπει πραγματικά ή θα μπορούσαμε να επενδύσουμε τα χρήματα αυτά σε ένα π.χ. εργοστάσιο κατασκευής ανεμογεννητριών ή φωτοβολταϊκών;

 Μήπως το παραπάνω ζήτημα, είναι ένα  δείγμα αναπτυξιακής πολιτικής τύπου ΕΕ, που μας οδήγησε και στη χρεωκοπία;  Για τριάντα χρόνια μας δίνουν χρήματα και μας υποδεικνύουν τι θα τα κάνουμε και εφόσον μπορούμε τρώμε και μεις; Βασική προϋπόθεση, να συμμετέχουν και αυτοί στην ανακύκλωση των χρημάτων, πουλώντας μας σύγχρονη τεχνολογία ακόμη και για τα σκουπίδια. Ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματίες έχουν στο νου τους πως θα φάνε τα πακέτα της ΕΕ. Αυτό, οι Ελληνικές κυβερνήσεις το λένε “απορρόφηση πιστώσεων”. Εγώ το λέω “σκουπιδοποίηση πιστώσεων”. Ποτέ δεν σχεδιάσαμε τις ανάγκες μας σε σχέση με τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας και τον διεθνή ανταγωνισμό. Ιδέες λαμογιών υλοποιούμε με το αζημίωτο για τους αρμόδιους πολιτικούς και τις οικογένειές τους. Παίρνουμε δάνεια, βάζουμε το 40% του προϋπολογισμού των έργων και παράγουμε εικονική ανάπτυξη. Μήπως κάπως έτσι δημιουργήθηκε το δημόσιο χρέος; Μήπως κάπως έτσι αυτοί απέκτησαν πρωτογενές πλεόνασμα και εμείς πρωτογενές έλλειμμα; Που είναι οι ντιρεκτίβες για την έρευνα, την τεχνολογία και  τις παραγωγικές δράσεις; Μπορούμε να ξεχάσουμε τις ποσοστώσεις στον πρωτογενή τομέα που άδειασαν την ύπαιθρο και το επάγγελμα του αγρότη, καθιστώντας την αγροτική οικονομία προβληματική και όλα τα παράγωγα προϊόντα μας ελλειμματικά, ακόμη και την ζάχαρη;

Τα τελευταία 20 χρόνια ασχολούμαστε ιδιαίτερα με την διαχείριση του καταναλωτικού προτύπου ζωής μας και με τα παράγωγά του, δηλαδή την διαχείριση των στερεών και υγρών αποβλήτων μας. Πρότυπα ζωής δεν αλλάζει κανείς. Η προστασία του περιβάλλοντος δείχνει να αφορά την οικονομική εκμετάλευσή της παρά την ουσία του προβλήματος. Μας ανάγκασαν να αλλάξουμε και να αγοράσουμε καινούργια καταλυτικά αυτοκίνητα, ενώ την ίδια ώρα οι βιομηχανικές χώρες αγοράζουν δικαιώματα ρύπανσης από το Τζιμπουντί και την Νέα Γουινέα. Καλές οι βιομηχανίες σκουπιδιών αλλά πρώτα η πραγματική ανάπτυξη, πρώτα ο παραγωγικός τομέας και μετά το “κερασάκι”. Αν αυτό αποτελεί την ανάπτυξη και τον εξευρωπαϊσμό μας, δηλαδή ανάπτυξη στην επεξεργασία των αποβλήτων μας και όχι  στη γεωργική ανάπτυξη, στις μονάδες τυποποίησης, στη βιομηχανία, τον ορυκτό πλούτο και γενικά  στη κατασκευή μονάδων που παράγουν, τότε δικαίως έχουμε πτωχεύσει, αφού το μόνο που κάνουμε είναι να σχεδιάζουμε  και να επενδύουμε άσκεφτα ότι μας προτείνουν οι εταίροι (κυρίως για όφελός τους), πουλώντας μας υψηλή τεχνολογία του κ...

1 δις ευρώ περίπου θα κοστίσουν τα εργοστάσια σκουπιδιών στις 13 περιφέρειες της χώρας.

Το ξέρουμε άραγε, πόσο επικίνδυνα αφελείς είμαστε!

Υ.Γ.  Η βιομηχανία γάλακτος “ΔΩΔΩΝΗ” ας κλείσει! Αντ' αυτής, νέο εργοστάσιο σκουπιδιών!

Πρέβεζα 13 Αυγούστου 2011                                Σπύρος  Κανιώρης

                                                                   τέως πρόεδρος ΤΕΕ/ΝΕΠ