Το θεματολόγιο της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου (27 Ιουλίου 2011), ετερόκλητο στο περιεχόμενό του όπως πάντα, είχε απ΄ όλα.
Το έχουμε πει και άλλη φορά πως η ημερήσια διάταξη μοιάζει περισσότερο με «μαγκαζίνο» ποικιλίας παρά με εργαλείο πολιτικής, προγράμματος, πλαισίου προσανατολισμένης συλλογικής δράσης στο επίπεδο δημότη και της κοινωνικής ευθύνης του. Όμως, πριν από την τυπική ασχολία με τα εγγεγραμμένα θέματα, η παρουσία των εκπροσώπων της Νικόπολης, του Μιχαλιτσίου και του συντονιστικού οργάνου τους οδήγησαν τη συνεδρίαση προς κάτι πιο κεντρικό, που μας έδωσε τον τόνο και για τις υπόλοιπες συζητήσεις.
Τι γίνεται με το σκουπιδότοπο στον Κούκο; Ο πιο ηλικιωμένος πολίτης, χωριάτης ίσος, με λίγα λόγια και λιγότερα γράμματα, όπως μας το είπε, ζήτησε μια ημερομηνία. Πότε; Πότε μπορεί να σταματήσει το αίσχος της τεσσαρακονταετίας που διαχειρίζεται ο Δήμος μας; Απάντηση φυσικά δεν δόθηκε. Ο Κούκος εξελίσσεται σε Κερατέα; Ελπίζουμε όχι, αλλά συμπαραστεκόμαστε στους συνδημότες αυτούς αφού ξέρουμε πως επί χρόνια ο δημόσιος χώρος της πόλης μας με τους τόσο «καταδεκτικούς» κάδους είναι μια ανοιχτή υποδοχή ανεξέλεγκτης απόρριψης σκουπιδιών. Και ίσως αιτία για σοβαρά ζητήματα υγείας και νόσου που σχετίζονται με το φόρτωμα της χωματερής. Οι εκπρόσωποι των θιγομένων μας μίλησαν με δραματικές αναφορές για καρκινογενέσεις. Το έχουμε πει πάλι: Διαχειριζόμαστε δημόσια την ιδιωτική βρομιά. Τα σκουπίδια της ιδιοκτησίας μας γίνονται αντικείμενο κοινής αποδοχής (!), κοινής θέας, κοινής οσμής και συλλογικής περιβαλλοντικής επιβάρυνσης. Έχει διεθνώς καταγγελθεί πως καταναλώνουμε αρκετά αλλά απορρίπτουμε απρόσεχτα πολύ περισσότερα. Οι πολιτικές δυνάμεις που κυριάρχησαν στην πόλη και τη χώρα, οι «δημοκρατικοί» όπως λέμε, φέρουν ακέραια την ευθύνη για την απουσία δράσεων περιορισμού των απορριμμάτων (π.χ. 10% το χρόνο) και κοινωνικού ελέγχου σε όλα τα επίπεδα της διαχείρισής τους. Μας κάνει πάντως εντύπωση πως στις σύντομες επισκέψεις μας, προεκλογικά, στο Μιχαλίτσι δεν μας είχε τότε αναφερθεί κάτι.
Βάλαμε τίτλο το «νορβηγικό δράμα», που δεν έφευγε από το δικό μας μυαλό σε όλη τη διάρκεια της συνεδρίασης. Είναι γνωστή η θλιβερή επικαιρότητα της μαζικής δολοφονίας στη χώρα αυτή από το παρανοϊκό φασιστοειδές πλάσμα. «Δράμα» για μας ήταν στη συνεδρίαση όλη η τρίωρη συζήτηση για τη χωματερή του Κούκου.
Ας μας επιτρέψει όμως ο αναγνώστης να υπενθυμίσουμε εδώ και το δράμα, δηλαδή το θεατρικό έργο, «Ο εχθρός του λαού», που πριν 120-130 χρόνια είχε γράψει ο σημαντικότατος νορβηγός δραματικός συγγραφέας (1828-1906) Ερρίκος Ίψεν. Εκεί πρωταγωνιστεί το νερό μιας μικρής νορβηγικής πόλης, στην οποία διαδραματίζονται κάποια γεγονότα. Η απουσία και η παρουσία του νερού και μάλιστα σε εποχή τουριστικής αιχμής, ήταν ένα από τα θέματα της δικής μας συνεδρίασης. Όπως επισημάναμε και κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, οι θέσεις που αναπτύχθηκαν για τη διάνοιξη γεώτρησης στην τοπική κοινότητα Καναλίου θύμιζαν πολύ τα της μικρής νορβηγικής πόλης. Μήπως η ζωή αντιγράφει την τέχνη ή μήπως όλα τα προβλήματα είναι αιώνια και ξαναγυρίζουν; Το νερό της περιφέρειάς μας είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπορικό προϊόν. Η διαχείρισή του είναι μεγάλη ευθύνη και υποχρέωση.
Να το ξαναρωτήσουμε: «Μήπως όλα τα προβλήματα είναι αιώνια και ξαναγυρίζουν»; Και για να μην παρεξηγηθούμε: «Μήπως όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει»; Το λέμε αυτό σε σχέση με το αρκετά εντυπωσιακό θέμα για (κρατηθείτε:) έγκριση ανάθεσης μελετών στα πλαίσια υποβολής πρότασης στο πρόγραμμα βιοκλιματικών αναβαθμίσεων δημόσιων ανοικτών χώρων, τέτοιων όπως η Λεωφόρος Ειρήνης! Η ακριβής και θεμελιωμένη εισήγηση, από τον υπηρεσιακό υπεύθυνο μηχανικό, ήταν δίχως άλλο πολύ ενδιαφέρουσα. Αλλά ερωτούμε: Υπάρχει πολιτική βούληση να τελειώνουμε με το αίσχος τής πιο απαίσιας ιδιωτικοποίησης στην ιστορία της Ηπείρου, που είναι η πρεβεζάνικη Λεωφόρος Ειρήνης; Νομίζουμε όχι. Συνεπώς μην αναζητούμε μελέτες για (κρατηθείτε πάλι:) ειδικά ασφαλτομίγματα, ειδικούς κυβόλιθους και πλάκες πεζοδρομίων, ειδικούς αστικούς φωτισμούς, κατάλληλα σκίαστρα, ανακλαστικές υδάτινες επιφάνειες και διακριτικές φυτεύσεις. Το έχουμε ξαναπεί: Ο μόνος διαθέσιμος και κοινόχρηστος δημόσιος χώρος που μας κληροδότησε το παρελθόν της «δημοκρατικής» διαχείρισης της πόλης μας στη Λεωφόρο Ειρήνης είναι οι κολόνες της δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού με τα εναλλασσόμενα κηδειόσημά τους και τα αγγελτήρια των μνημοσύνων! Καταντήσαμε, ο απλός πρεβεζάνος εκεί να διεκδικεί μια θέση…
Εκεί μόνο ή και στις καφετέριες;
Διαμαρτυρηθήκαμε έντονα για την καινούρια κατάληψη χώρου που έγινε με τραπεζοκαθίσματα μπροστά από το Δημαρχείο. Κατάληψη μπροστά από το σύμβολο πρεβεζάνικης ενότητας που αποτελεί το δημαρχιακό κτήριο είναι δυστυχώς, και με την παρούσα δημοτική αρχή, κάτι το σύνηθες. Και μάλιστα με σκουδινοτενεκέδες! Αν βέβαια φταίει το Λιμενικό Ταμείο καιρός είναι να του ανοίξουμε εξοντωτικό πόλεμο ανεξαρτησίας. Διαφορετικά, να ρωτήσουμε και εμείς, όπως ο σοφός γέροντας από το Μιχαλίτισι, «πότε»; Πότε θα φύγουν τα σκουπίδια της συμπαθέστατης καφετέριας Prevere μπροστά από το Δημαρχείο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου