Του Χαράλαμπου Δράκου
Ήταν 9 Φεβρουαρίου 2012. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, πηγαίνουμε για τη Ρωμιά, όπου υπάρχει ο μικρός ναός-εξωκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους. Γιορτάζει ο Άγιος και, από χρόνια τώρα, το έχουμε καθιερώσει και πηγαίνουμε στον Εσπερινό του.
Στην διαδρομή μας, καθώς ξεκινάμε από τα Λέλοβα για Ρωμιά, λίγο πριν φτάσουμε στην διακλάδωση για λίμνη Ζηρού, πάνω σε ένα λοφίσκο και στα δεξιά μας, βλέπουμε ένα μικρό δάσος. Αυτός ο λοφίσκος, αυτό το βουναλάκι λέγεται βουνό «Αμπάρια» και είναι στα δυτικά του κάμπου της Τσερόπολης.
Αυτό το δάσος, στο βουνό Αμπάρια, δεν πήρε φωτιά μόνο του, μέσα στο καταχείμωνο, μέσα στο τόσα δυνατά κρύα του φετινού χειμώνα, στις 9 Φλεβάρη, με θερμοκρασία 20 C. Κάποιο ανθρώπινο χέρι έβαλε φωτιά. Κι ο λόγος είναι ένας: να καεί το δάσος για να δώσει νέα βλάστηση την ερχόμενη άνοιξη για βοσκή ζώων, όπως είπαν όλοι οι περαστικοί.
Ένας πύρινος κλοιός που ολοένα άνοιγε σχηματίζοντας ένα αυξανόμενο πύρινο κύκλο, κατέκαιε την χαμηλή βλάστηση. Άραγε, τα τεράστια δένδρα που στέκουν εκεί αγέρωχα δεκαετίες και δεκαετίες, θα ξαναβγάλουν φύλλα φέτος!
Με έκπληξή μας, είδαμε φέτος να καίγεται αυτό το δάσος. Οι φλόγες είχαν κατακάψει όλη την χαμηλή του βλάστηση σχηματίζοντας ένα μεγάλο πύρινο μέτωπο που εξαπλώνονταν ταχύτατα.
Κάποιος είπε: Το’ καψαν για να βγάλει καινούργια βλάστηση και να έχουν βοσκή για τα ζώα. Δεν μπαίνουν φωτιές μέσα στο καταχείμωνο με θερμοκρασίες δύο βαθμών C.
Αλλοίμονο, είπε ο άλλος, αν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Θά ‘ρθει η σειρά και των άλλων δασών τότε…
Καλύτερα είναι όμως να περιφραχθούν τα δάση μας για να μη πλησιάζουν καθόλου ζώα, για βοσκές κλπ και μετά τα καίνε, συνέχισε ο πρώτος. Οι αρμόδιοι ας προσέξουν αυτά τα θέματα, πριν ανοίξουν τέτοια κεφάλαια στα …σπίτια μας. Αυτές οι συνήθειες ορισμένων πρέπει να σταματήσουν…
Η φωτιά αυτή, εκτός των άλλων έδειξε και την επιβουλή εκείνων που καταστρέφουν τα πάντα μπροστά στο δικό τους συμφέρον, καταστρέφουν τη φύση που είναι κοινό κτήμα και περιουσία όλων, όταν στις μέρες μας είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε η χρησιμότητά της.
Καλέσαμε την Πυροσβεστική από το Θεσπρωτικό και φύγαμε.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το εκκλησάκι του Αγίου.
Όταν τελείωσε ο Εσπερινός, στην επιστροφή μας, κοιτάξαμε πάλι το δάσος. Τρία οχήματα της Πυροσβεστικής είχαν επέμβει και είχαν κατασβήσει την φωτιά. Οι πυροσβέστες είχαν συνδέσει την μια μετά την άλλη πολλές μάνικες και είχαν προχωρήσει αρκετά μέσα στο δύσβατο μέρος του δάσους, όπου δεν μπορεί να πλησιάσει κανένα όχημα. Κατόρθωσαν και έσβησαν την φωτιά. Συνέχιζαν όμως να βρίσκονται εκεί και να κατασβήνουν όλες τις μικροεστίες, αλλά και να επιτηρούν το μέτωπο ώστε να σταματήσει εντελώς.
Ήταν 9 Φεβρουαρίου 2012. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, πηγαίνουμε για τη Ρωμιά, όπου υπάρχει ο μικρός ναός-εξωκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους. Γιορτάζει ο Άγιος και, από χρόνια τώρα, το έχουμε καθιερώσει και πηγαίνουμε στον Εσπερινό του.
Στην διαδρομή μας, καθώς ξεκινάμε από τα Λέλοβα για Ρωμιά, λίγο πριν φτάσουμε στην διακλάδωση για λίμνη Ζηρού, πάνω σε ένα λοφίσκο και στα δεξιά μας, βλέπουμε ένα μικρό δάσος. Αυτός ο λοφίσκος, αυτό το βουναλάκι λέγεται βουνό «Αμπάρια» και είναι στα δυτικά του κάμπου της Τσερόπολης.
Ένας πύρινος κλοιός που ολοένα άνοιγε σχηματίζοντας ένα αυξανόμενο πύρινο κύκλο, κατέκαιε την χαμηλή βλάστηση. Άραγε, τα τεράστια δένδρα που στέκουν εκεί αγέρωχα δεκαετίες και δεκαετίες, θα ξαναβγάλουν φύλλα φέτος!
Με έκπληξή μας, είδαμε φέτος να καίγεται αυτό το δάσος. Οι φλόγες είχαν κατακάψει όλη την χαμηλή του βλάστηση σχηματίζοντας ένα μεγάλο πύρινο μέτωπο που εξαπλώνονταν ταχύτατα.
Κάποιος είπε: Το’ καψαν για να βγάλει καινούργια βλάστηση και να έχουν βοσκή για τα ζώα. Δεν μπαίνουν φωτιές μέσα στο καταχείμωνο με θερμοκρασίες δύο βαθμών C.
Αλλοίμονο, είπε ο άλλος, αν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Θά ‘ρθει η σειρά και των άλλων δασών τότε…
Καλύτερα είναι όμως να περιφραχθούν τα δάση μας για να μη πλησιάζουν καθόλου ζώα, για βοσκές κλπ και μετά τα καίνε, συνέχισε ο πρώτος. Οι αρμόδιοι ας προσέξουν αυτά τα θέματα, πριν ανοίξουν τέτοια κεφάλαια στα …σπίτια μας. Αυτές οι συνήθειες ορισμένων πρέπει να σταματήσουν…
Η φωτιά αυτή, εκτός των άλλων έδειξε και την επιβουλή εκείνων που καταστρέφουν τα πάντα μπροστά στο δικό τους συμφέρον, καταστρέφουν τη φύση που είναι κοινό κτήμα και περιουσία όλων, όταν στις μέρες μας είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε η χρησιμότητά της.
Καλέσαμε την Πυροσβεστική από το Θεσπρωτικό και φύγαμε.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το εκκλησάκι του Αγίου.
Όταν τελείωσε ο Εσπερινός, στην επιστροφή μας, κοιτάξαμε πάλι το δάσος. Τρία οχήματα της Πυροσβεστικής είχαν επέμβει και είχαν κατασβήσει την φωτιά. Οι πυροσβέστες είχαν συνδέσει την μια μετά την άλλη πολλές μάνικες και είχαν προχωρήσει αρκετά μέσα στο δύσβατο μέρος του δάσους, όπου δεν μπορεί να πλησιάσει κανένα όχημα. Κατόρθωσαν και έσβησαν την φωτιά. Συνέχιζαν όμως να βρίσκονται εκεί και να κατασβήνουν όλες τις μικροεστίες, αλλά και να επιτηρούν το μέτωπο ώστε να σταματήσει εντελώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου