“Έτσι μάθαμαν γράμματα...”

Μέσα σε μια έντονα ευλαβική ατμόσφαιρα, διεξήχθη η εκδήλωση παρουσίασης του Συλλογικού και Συλλεκτικού βιβλίου: “Έτσι μάθαμαν γράμματα...”.

Πλήρης από τους εκλεκτούς μας φίλους και φίλους των συντακτών του βιβλίου, που παρακολούθησαν το πρόγραμμα της εκδήλωσης με θρησκευτική προσοχή και ευλάβεια, η εξαίρετη αίθουσα της “Στοάς του Βιβλίου”, που φιλοξένησε την εκδήλωση.

Σε εποχές δύσκολες, όπου καθημερινά δοκιμάζονται οι οικονομικές μας δυνατότητες και σε καιρούς χαλεπούς, όπου δοκιμάζονται και οι ψυχολογικές μας αντοχές, ένας ευάριθμος και σεβάσμιος κόσμος, προσήλθε με ενδιαφέρον και ευχαρίστηση, για να παρακολουθήσει την εκδήλωση και να απολαύσει την τέχνη του λόγου, που “δίνει ευχαρίστηση στους ακροατές, προσφέρει ψυχαγωγία και αναψυχή και αποτελεί μια χαλαρωτική φυγή από τα καθημερινά προβλήματα”.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης παρουσίασε υποδειγματικά, η αγαπητή μας φίλη και συνεργάτης,  φιλόλογος Μαρίνα Ντάσιου. Ο ευφραδής λόγος της, οι βαθυστόχαστες παρατηρήσεις της και η ευγενέστατη η συμπεριφορά της, υποχρέωσαν το εκλεκτό κοινό της εκδήλωσης, κυριολεκτικά, να “κρέμεται από τα χείλη της”.

Σκιαγραφώντας το ρόλο, την αποστολή και τα αγαθά αποτελέσματα της Λογοτεχνίας στη ζωή των ανθρώπων η κ. Ντάσιου, τόνισε:

“Η Λογοτεχνία χτίζει εμπειρία. Επισκέπτεσαι νέα μέρη με περιπετειώδεις αναζητήσεις σε περίπλοκες υποθέσεις, συναντάς νέους ανθρώπους, μαθαίνεις για το παρελθόν και την ποικιλία των πολιτισμών, αλλότριων και του δικού σου. Ανακαλύπτεις τους κοινούς στόχους και τα παρόμοια αισθήματα που βιώνουν οι άνθρωποι στον άξονα του χρόνου και του χώρου

Η Λογοτεχνία παρέχει ένα γλωσσικό πρότυπο. Η κλασσική δομή της αφήγησης και τα ποικίλα ηχοχρώματα σε φέρνουν αντιμέτωπο με μια διαφορετικότητα που αναγκάζεσαι να αποδεχθείς, εκτός κι αν ζεις απομονωμένος από την κοινωνία, το εδώ και το τώρα…

Η Λογοτεχνία μας βοηθά να αναπτύσσουμε εργαλεία σκέψης. Η ακολουθία των γεγονότων, το αίτιο και το αποτέλεσμα, τα κίνητρα των χαρακτήρων, η οπτικοποίηση των καταστάσεων και των τόπων, που έχουν κάποιο νόημα. Η ακρόαση ιστοριών είναι μια ανθρώπινη συνθήκη, παλαιά όσο ο γερο- Χρόνος που ήταν αποτυπωμένος στο σχολικό σας χάρτη με τις 4 εποχές γύρω του.

Η Λογοτεχνία μας βοηθά να διαχειριζόμαστε τα προβλήματα μας – όπως και η Τέχνη γενικότερα.

Μας διδάσκει ότι είμαστε (ΕΙΝΑΙ) το αποτέλεσμα των ενεργειών και των παραλείψεών μας. Είμαστε ό,τι είδαμε, ακούσαμε, φάγαμε ή στερηθήκαμε έχοντας επίγνωση γι’  αυτό, από τα τρυφερά χρόνια της νηπιακής μας ηλικίας…

Οι κριτικοί Λογοτεχνίας θεωρούν πως το θέμα ή το απώτερο μήνυμα του λογοτεχνικού έργου σχετίζεται με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα ή τα σύμβολα που βρίσκουμε στο έργο. Τα αξιόλογα έργα λογοτεχνίας παρουσιάζουν χαρακτήρες που εκδιπλώνονται κι εξελίσσονται με ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο...”

Τους στόχους και του σκοπούς της δημιουργίας του Συλλογικού βιβλίου, εξέθεσε, δι' ολίγων, ο επιμελητής της έκδοσης Σωκράτης Βασιλείου, λέγοντας:

“...Η αδυναμία και η ανεπάρκεια του Ελληνικού κράτους να προσφέρει παιδεία και  μόρφωση, σε συνδυασμό και με τις απερίγραπτες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας,κατά την 25ετία, 1940-1965, σημάδεψαν την πορεία των νέων εκείνης της εποχής, καθόρισαν το επίπεδο της  εκπαίδευσή τους και σφράγισαν τον προσανατολισμό και τον βιοπορισμό τους.

Μάρτυρες βιωματικοί εμείς, αλλά και ανύποπτα θύματα αυτής της δραματικής περιόδου, επιχειρήσαμε την καταγραφή στιγμών και γεγονότων της κοινωνικής, οικογενειακής και της σχολικής μας ζωής, ώστε να καταστούν στοιχεία της ιστορικής μνήμης και να γνωστοποιηθούν στις επόμενες και επερχόμενες γενιές.

Είμαστε εμείς, που βρεθήκαμε στα σχολεία, στις σχολικές τάξεις και στο εκπαιδευτικό σύστημα, κατά την μαύρη περίοδο της Κατοχής από τα Γερμανικά και τα Ιταλικά στρατεύματα, ύστερα κατά την τραγική περίοδο του Ελληνικού Εμφυλίου και μετά, κατά την κρίσιμη μετεμφυλιακή περίοδο, κατά την οποία το Ελληνικό κράτος και η Ελληνική κοινωνία προσπαθούσαν να ανασηκωθούν, να ξαναστηθούν όρθιοι και να επουλώσουν σιγά-σιγά τις βαθιές και επώδυνες πληγές τους...”

Προς το ευγενές ακροατήριο μίλησαν οι συντάκτες του βιβλίου: Αλέξανδρος Τζούλης, Μητς-Μήτσης, Μιχάλης Σακκάς και Αταλάντη Παππά.

Καθένας εξιστόρησε στιγμές και γεγονότα, που σημάδεψαν την  παιδική και εφηβική τους ηλικία κατά την επίμαχη, οδυνηρή και τραγική περίοδο.

Σχολίασαν το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο είχαν διαβάσει : Ο, ποντιακής καταγωγής, μαθηματικός Γιώργος Ιωαννίδης, ο Μεσολογγίτης Σχολικός Σύμβουλος Διονύσης Μπερερής και ο λογοτέχνης Λευτέρης Τζόκας, Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.

Εκ μέρους όλων των συντακτών του βιβλίου, απευθύνθηκε στο ευγενές ακροατήριο, ο Σχολικός Σύμβουλος, Μιλτιάδης Παπαστεργίου.

Ιδιαίτερη θέση και συγκινητική στιγμή στο πρόγραμμα της εκδήλωσης, αποτέλεσε το απλό και απέριττο φιλολογικό μνημόσυνο, στο συντάκτη του Συλλογικού, Φώτη Μπατσούλη, τον οποίον, μόλις προ ημερών, αποχαιρετήσαμε για το αιώνιο ταξίδι.

Προς τιμήν και ανάμνηση του φίλου μας, συντάκτη του Συλλογικού βιβλίου, Φώτη Μπατσούλη, κρατήθηκε ενός λεπτού σιωπή, ενώ απόσπασμα από τα κείμενά του, διάβασε η κόρη του Κατερίνα, φοιτήτρια Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Παραθέτουμε, τιμής ένεκεν και ευλαβικού μνημοσύνου το απόσπασμα αυτό:

“...Του άρεσαν τα γράμματα του παιδιού. Ήταν ο μόνος απ' το σόι του, που πήγαινε σχολείο, γιατί το 'θελε. Είχε όνειρα. Θα τέλειωνε και το Σχολαρχείο και μετά την Ιερατική Σχολή Βελλά. Θα γινόταν παπα-δάσκαλος. Θα 'βγαινε στην Ωραία Πύλη και θα ξήγαγε στους χωριανούς με ωραία λόγια το Ευαγγέλιο. Θα μάθαινε στα καψόπαιδα γράμματα, χωρίς να 'χει “βίτσα” και “κρανιά”, να τους μαυρίζει τα παΐδια τους, να βάλουν μυαλό. Ήθελε...Ήθελε...

Αλλιώς όμως η ζωή του τα 'φερε. Ας όψεται ο πόλεμος, η ανέχεια, η φτώχεια. Το 'να έφερε το άλλο.

Ό,τι είχε ξεσκολίσει την Γ΄τάξη του δημοτικού, με “Λίαν καλώς: Εννέα”.

Την άλλη χρονιά τα σχολειά δεν άνοιξαν. Αντί για το δάσκαλο, ήρθε ο πόλεμος. Το σχολείο βουβάθηκε. Στο “τροβατσιούλι” του δεν έβαζε πλάκα και κοντύλι, μόνο ένα ξεροκόμματο μπομπότα, ελιές, τυρί, κάνα κρεμμύδι, ό,τι υπήρχε δηλαδή να ξεγελάσει την πείνα του.

Ολημερίς τσοπανάκος πια σε καμιά  'κοσαριά αρνοκάτσικα, ξεκομμένα απ' το γάλα της μάνας τους.

Μετά Κατοχή. Λιγόστευε το ψωμί, άρχισε να λείπει από πολλούς, έψαχναν το “τροβατσιούλι”, μην είχε πέσει κανένα ψίχουλο, απ' το καλαμποκίσιο ψωμί τους, αργότερα έγινε κι αυτό κριθαρένιο,

μ' ένα άγανο να!

Ήρθαν μέρες που δεν υπήρχε κι αυτό...! Σαν να μην φτάναν όλα τούτα, ήρθε κι ο αδερφοπόλεμος. Τρέχαν να κρυφτούν, να γλιτώσουν, τούτοι από τους άλλους και οι άλλοι απ' τους “δικούς μας”. Κάπου φάνηκε για ένα φεγγάρι δάσκαλος, για πολύ μη φανταστείτε, κάνα δυο μήνες μάθημα, περισσότερο σαν παραμύθι την ιστορία τους έλεγε, όταν δεν τους κυνηγούσε ο φόβος. Άσε που έκαμε αμάν! να τα μαζέψει. Είχαν αγριέψει κι αυτά κατά πως ήταν η κατάσταση. Μια μέρα στο ξαφνικά έφυγε κι ο δάσκαλος.

-“Πάω για τον αγώνα”! τους είπε.

Έφυγε για να γλιτώσει το τομάρι του, είπαν κάποιοι “δικοί μας”.

Ξαναγύρισε το παιδί στα αρνοκάτσικά του. Όσα είχαν μείνει από το χειμώνα και την πείνα. Γιατί μήτε χόρτο δεν περίσσευε από τους ανθρώπους...”!

Προς το εκλεκτό ακροατήριο απευθύνθηκε με θερμά λόγια για το Συλλογικό βιβλίο και ο καθηγητής Λάμπρος Σταύρου. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν και οι συντάκτες του βιβλίου: Κουτής Λάμπρος και Θανάσης Στράτης.

Εκλεκτοί και διακεκριμένοι όλοι, όσοι τίμησαν την εκδήλωση με την παρουσία τους. Επιστήμονες, εκπαιδευτικοί, συγγραφείς, λογοτέχνες, πρόεδροι και μέλη Δ.Σ. Συλλόγων, Αδελφοτήτων και Ομοσπονδιών. Θα αναφερθούμε ονομαστικά σε δύο μόνον φίλους, που πάντα μας τιμούν με την παρουσία τους: Τον πρώην Υπουργό και βουλευτή Αντώνη Φούσα και τον Συνταγματάρχη ε.α. και πρώην πρόεδρο του ΣΕΚΠΥ Σπύρο Μούλια. Θα αναφερθούμε ακόμα ονομαστικά σε έναν νέο φίλο, τον Μάριο Κάτση, βουλευτή Θεσπρωτίας του ΣΥΡΙΖΑ. 

Η εκδήλωση, που σημείωσε εξαίρετη επιτυχία, ολοκληρώθηκε με τα θερμά ευχαριστήρια προς όλους, του Επιμελητή έκδοσης Σωκράτη Βασιλείου.