40 χρόνια μεταπολίτευση ή 200 χρόνια Τρίτος κόσμος

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Μαθηματικός Ο Τh.Jefferson, Πρόεδρος των ΗΠΑ, έλεγε " Δεν θα πετύχαιναν οι δημοκρατικοί  θεσμοί στις χώρες της νοτίου Αμερικής πού ‘χαν αποτινάξει τον Ισπανικό ζυγό......καθαρά και ξάστερα ο Jefferson εκφράζει τους φόβους του, πως οι παραδόσεις τους ήτανε τέτοιες, ώστε ο εσωτερικός στρατιωτικός δεσποτισμός θα αντικαθιστούσε  την  υποδούλωση στους ξένους. Το υπόβαθρο της αμάθειας, της θρησκοληψίας και της δεισιδαιμονίας δεν ήταν καλός οιωνός". (1) Ο Jefferson πέθανε στα 1826, πολύ πριν τον Μάρξ, οι προβλέψεις του δεν αστόχησαν, η ιστορία των χωρών αυτών  το επιβεβαιώνει, αρκεί  να μετρήσει κανείς από το 1900 και μετά, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και τις δικτατορίες στις χώρες αυτές, καθώς και στην χώρα μας. Η πολιτιστική παράδοση των χωρών της Λατινικής Αμερικής, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Jefferson, επέτρεψε στις άρχουσες τάξεις των χωρών αυτών και στον ξένο παράγοντα, την επιβολή Στρατιωτικών καθεστώτων και δικτατοριών. Περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά είχαμε και στην χώρα μας (αμάθεια, οικογενειοκρατία, πελατειακές σχέσεις, ρουσφετολογία, διαπλοκή, διαφθορά) , ώσπου φτάσαμε στα 1974 και την πτώση της Χούντας των συνταγματαρχών. Έτσι φτάνουμε και στην  λεγόμενη "μεταπολίτευση" μετά την πτώση της τελευταίας στην Ελλάδα στρατιωτικής δικτατορίας, που έπεσε κάτω από το βάρος των αδιεξόδων της και κυρίως της προδοσίας με την Εθνική τραγωδία της Κύπρου. Και για να εξηγούμαστε , κατά την διάρκεια της επταετίας, αντίσταση μεμονωμένων ατόμων και ομάδων (π.χ Παναγούλης ) υπήρξε, Μακρόνησος υπήρξε, δολοφονίες και Πολυτεχνείο υπήρξε, αλλά αντίσταση γενικά και αόριστα του λαού δεν υπήρξε. Επί ένα και πλέον αιώνα ,με ελάχιστα χρονικά διαλλείματα, η χώρα μέσα από συνεχείς καταστροφές, πολέμους, κατοχή, εμφύλιο και δικτατορία στην συνέχεια με αμέτρητες τραγωδίες και ανθρωποθυσίες, η Ελλάδα έφτασε στο 1974, όπου για πρώτη ίσως φορά φαινόταν ότι υπήρχε η ελπίδα μιας ομαλής δημοκρατικής πορείας και απαλλαγής από όλες εκείνες τις τριτοκοσμικές παθογένειες που ταλάνισαν και στοίχισαν τόσο πολύ στην χώρα και στο λαό της. Και σήμερα, 40 χρόνια μετά, με την εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία, και το παραμύθιασμα των συνθημάτων (όπως λαική κυριαρχία, επανίδρυση του κράτους..... και ουκ έστιν αριθμός) ο ελληνικός λαός μέσα από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση βιώνει μαζί με την διάψευση ελπίδων και προσδοκιών, μία νέα τραγωδία με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της χώρας και της νεολαίας κατά κύριο λόγο. Οι κύριοι υπεύθυνοι που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες τον τόπο και οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση έχουν και το θράσος να θέλουν να είναι οι σωτήρες του σήμερα. Το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς, της οικογενειοκρατίας (να μην ξεχνάμε τις τρείς οικογένειες Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη) της αναξιοκρατίας, του πελατειακού συστήματος, της ατελείωτης γραφειοκρατίας ,που δημιούργησε ένα Κράτος λάφυρο στην υπηρεσία των οικονομικών συμφερόντων και των πλιατσικολόγων, ένα Κράτος ΟΧΙ φίλο και σύμμαχο του πολίτη, αλλά ένα κράτος που αν σε βρεί απέναντι και είσαι οικονομικά πτωχός και αδύνατος θα σε ξεσκίσει και θα σε διαλύσει, αφήνοντάς σου σαν μόνη διέξοδο να πηδήξεις από κανένα μπαλκόνι. Αυτό το σύστημα εξουσίας και διαπλοκής  που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτε, που χρησιμοποιεί την παραπληροφόρηση (με σύμμαχο τα ΜΜΕ), την ενοχοποίηση και την δήθεν  συνενοχή (μαζί τα φάγαμε...) και κυρίως το ΦΟΒΟ σαν το τελευταίο μέσον χειραγώγησης, αναγκαστικά κάποια στιγμή έτσι η αλλιώς θα καταρρεύσει κάτω πάλι  από το βάρος των αδιεξόδων και της τραγικής κατάστασης που το ίδιο δημιούργησε, όπως συνέβη και το 1974. Αυτό ίσως που απομένει είναι να ευχηθούμε τα συντρίμμια από την καταστροφή να έχουν αφήσει όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα. Και ας ελπίσουμε ότι  χώρες και έθνη που δεν έχουν πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες, αντάξιες των καιρών και οδηγούνται αργά η γρήγορα στόν αφανισμό, να μην συμβεί και σε εμάς. Eστω και την τελευταία στιγμή με κάποιο μαγικό τρόπο να μπορέσουμε να ξυπνήσουμε σαν λαός, και να αντιληφθούμε τι πραγματικά μας συμβαίνει, πώς και γιατί. Αν μη τι άλλο, ας αναλογιστούμε το ζοφερό μέλλον που περιμένει τα παιδιά μας, που αυτό το σύστημα εξουσίας, τους καταδίκασε σε φτώχεια, μιζέρια και ανεργία και προπάντων τους στέρησε το δικαίωμα να ονειρεύονται και  να μπορούν να κάνουν οικογένεια. Για σκεφτείτε το, για όλους εμάς πού είμαστε έξω από το σύστημα διαπλοκής και εξουσίας αργά η γρήγορα σιγά-σιγά η θηλιά σφίγγει. Το πρώτιστο λοιπόν καθήκον (κατά την γνώμη μου φυσικά) της Αριστεράς και της όποιας αυριανής πολιτικής εξουσίας είναι καταρχήν να άρει σιγά – σιγά όλες τις ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ενός συστήματος εξουσίας και διαπλοκής 200 ετών, να αρχίσει να νοιάζεται για το σήμερα και το αύριο των καθημερινών απλών ανθρώπων και όχι να συνθηματολογεί και να υπόσχεται όταν και όποτε, αν και εφόσον , μελλοντικούς παραδείσους, αυτό είναι δουλειά της Εκκλησίας. (1) "Νεοελληνισμός και ιστορικές συσχετίσεις" Γερ.Σ.Κακλαμάνη σελ. 23 Εκδ. Γραμμή.